صبر ریحانه ها

تصویــر دو،تصــور جهـنمی

سه شنبه،پانزدهم ماه مبارک

به مدد باد ملایمی که میاد گرمای هوای ظهر تابستون قابل تحمل تر میشه.

ولی آفتاب بدجوری میتابه.تو سایه منتظرایستادیم و داریم حرف میزنیم که

یهو دختری میبینیم که  شال سیاه انداخته رو سرش.البته تقریبا از سرش

افتاده.دوستم با حرکت دستش میگه که شالتون افتاده بانداز رو سرت.با اکراه

تمام شالش را،رو سرش جا به جا میکنه و رد میشه.بعد بر میگرده طرف من و

میگه:اصلا به شماها چه!هوا گرمه!!و با حرکت سرش شالش رو دومرتبه میندازه.

میگم:جدا" امروز هوا خیلی خوبه ها.دوتایی چادر و مقنعمونو میکشیم جلوتر.

به ساعتم نگاه میکنم:سه و سی دقیقه.

تصویــر یک،تصــور بهـشتی

پنج شنبه،دهم ماه مبارک

از ساعت هفت صبح میتونی بفهمی چه روزه گرمی منتظرته.ساعت یازده که میشه

دیگه هممون کم میاریم.هر چند دقیقه یه بار یکیمون غر میزنیم که مُردم از گرما،

تشنمه!

هوا اصلا جا به جا نمیشه،نفس کشیدن هم سخت میشه.دیگه موقعه راه رفتن

پاهامونو میکشیم رو زمین.و باز هم شکایت از گرما و تشنگی.

پوشیه اش تمام صورتش رو گرفته فقط کمی از چشماش پیداست.

تو چشمای ِهم رنگ چادرش نگاه میکنم و وقتی از کنارم رد میشه میگم:

خدا صبرت بده.

دیگه گرمی هوا برام بی معنی میشه،تشنگی یادم میره ،اصلا تمام تصویرهای

بی حجابی رو که از صبح دیدم در برابر عظمت اون زن برام بی رنگ میشه.

تصویر در خشان ِ چشمان سیاهش رو توی ذهنم قاب میگیرم.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سیاه،سیاهه،ولی رنگ پوشیه اون خانم با رنگ شال اون دختر یکی نبود.
بین تصور بهشت و جهنم فاصله ای بود به اندازه ی تصویر ِ دنیایی شان.
به اندازه ی حرمتی که چادر بهم میده، تا ابد مدیو نشم.
لبیکی بود به موج صبـر ریحانه ها.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
از وبلاگ کمین گاه نظر