صبر ریحانه ها

تابستان که می شود منم و یک بطری آب معدنی که پای به پای من هر جا که می روم همراهیم می کند. بیماری عطش می فهمی یعنی چه ؟یعنی دل من که عزادار تابستان ست عزادار روزهای آمدنش منم و این تشنگی وانفسا آب را که قورت میدهم انگار تنم را به آتش می کشد به یک هُرم جانسوز ، آب بامن عجین شده است .می خورم و هنوز جانم تشنه ست . انگار به تنم نمی نشیند ،انگار تشنگی من دائمی ست بطری پشت بطری،این زندگی منست . اما عشق ...عشق می فهمی یعنی چه ؟عشقی که 11ماه به تمام تمام جانت را به تسخیر خویش در آورده و انتظار ...انتظار... انتظار ...که زمان آن مطلوب کی میرسد ؟من اسیرم میان بیماری عطش و عشق می خواهم به تنم آتش عشق بنشیند و بیماری عطش می خواهد خاکسترش کند. در نهایت منم ،منم که اسیرم منم که گیرم میان دو خوب ،دو عالی ،دو بهتر –رمضان عشق منست وروزه شوق من برای بودن و خوب زیستن . بوی رمضان که می آید، دلم هوایی می شود هوایی لحظه افطار ،شوق سحر و ندای الهی العفو .به دعای سحر که میرسم ثانیه هایم پر از ملکوتی بودن می شود ،پر از لطافتی از جنس بهشت . بوی رمضان بوی خداست .بوی جایی که مادرم حوا بود بوی بهشتی که پدرم در آن نفس می کشید. رمضان ... روزه که میگیرم، آنهم دراین هوا ،آنهم در جنوب با اینهمه مشغله که حتی وقت سر خاراندن هم ندارم ، 16 ساعت تشنگی به هلاکتم می کشاند . نیمروز که میشود دیگر توانی در تنم نمی ماند . با این وجود نمیدانم قصه چیست ،اما وقت اذان که میشود زود بلند می شوم، وضومی گیرم، چادر نمازم را به سر میاندازم و می ایستم روبه قبله ،رو به معبودی که عشقش را درونم به ودیعه نهاده و نیرویش از هر بیماری و ضعف و قدرتی بیشتر ست. روزه که می گیرم ،انگار مسائل مادی رنگ می بازد،انگار بوی معنویت این ماه مرا هم ملکوتی می کند . در خیابان که راه میروم ، چادرم را محکمتر به خود می گیرم ،چشمان خیره ام از زمین کنده نمی شود، دلم نمی آید سرم را بلند کنم ،دلم نمی آید به نا محرمان خیره شوم، دلم نمی آید دروغ بگویم، تهمت بزنم ،در جستجوی حرفهای این و آن یک کلاغ چهل کلاغ کنم ،اصلا انگار ارزشهای زندگیم عوض می شود . رمضان که میشود انگار... انگار فقط من می مانم و خدا ،من می مانم و یک شوق پرستش، من می مانم و یک دین ، دینی که خدا به گردنم دارد.